ធ្វើម៉េចទើបអាចរកទេពកោសល្យរបស់អ្នកឃើញ?

ការស្វែងរកទេពកោសល្យ ឬភាពប៉ិនប្រសព្វរបស់អ្នកមិនមែនជារឿងមួយងាយស្រួលនោះឡើយ ពោលគឺវាត្រូវការពេលជាច្រើនឆ្នាំដើម្បីស្រាវជ្រាវ និងអនុវត្តសកម្មភាពចំណង់ចំណូលចិត្ត ដែលជាបទពិសោធន៍របស់អ្នកបានទទួលនៅពេលកន្លងមក។ បុគ្គលមួយចំនួនបានស្លាប់ទៅវិញទាំងមិនដឹងថាខ្លួនឯងមានជំនាញអ្វី ពូកែខាងអ្វីនោះឡើយ ខណៈដែលបុគ្គលផ្សេងទៀតបានរកឃើញទេពកោសល្យរបស់ខ្លួននេះរហូតទទួលបានជោគជ័យនៅក្នុងជីវិត។ យ៉ាងណាមិញ សម្រាប់ប្រិយមិត្តមួយចំនួនដែលមិនអាចស្វែងរកទេពកោសល្យ ឬ ភាពប៉ិនប្រសព្វរបស់ខ្លួនបាន សូមសាកល្បងអនុវត្តតាមវិធីសាស្ត្រ៥ខាងក្រោមនេះ ៖

១) ចាប់ផ្ដើមបញ្ចេញសកម្មភាពរបស់អ្នក៖ ជំហានដំបូងដែលធ្វើឲ្យអ្នកអាចរកឃើញទេពកោសល្យ ឬភាពប៉ិនប្រសព្វរបស់អ្នកបាន គឺការបញ្ចេញសកម្មភាពអនុវត្តដោយគិតពីថាតើអ្វីទៅដែលគួរធ្វើជាជាងធ្វើអ្វីតាមតែការនឹកឃើញរបស់អ្នក។ បុគ្គលខ្លះបានចំណាយពេលរាប់ឆ្នាំធ្វើអ្វីមួយដើម្បីស្វែងរកចំណុចខ្លាំង ឬទេពកោសល្យរបស់ខ្លួន តែលទ្ធផលដែលទទួលបាននៅតែគ្មានន័យ ដោយសារតែមិនដឹងថាអ្វីដែលខ្លួនត្រូវធ្វើនេះឯង។ ដើម្បីជៀសវាងបញ្ហានេះ អ្នកគួរតែកត់ត្រាទុកគំនិតរបស់អ្នកចូលក្នុងសៀវភៅ ហើយចាប់ផ្ដើមអនុវត្តវាទោះបីនោះជាចំណុចចាប់ផ្ដើម និងខុសក៏ដោយយ៉ាងហោចណាស់អ្នកក៏អាចស្គាល់ថាអ្វីដែលអ្នកទៅរួច ឬទៅមិនរួចបានដែរ។ ត្រូវចាំថា បើគ្មានការអនុវត្តទេ អ្នកក៏គ្មានផ្លូវដឹងថាទេពកោសល្យរបស់ខ្លួនស្ថិតនៅត្រង់ណានោះដែរ។

២) ស្វែងរកវាឲ្យទាល់តែឃើញ កុំបោះបង់៖ «អ្វីដែលសំខាន់ជាងគេបំផុតគឺកុំបញ្ឈប់ចម្ងល់របស់អ្នក។ ការចង់ចេះចង់ដឹង គឺជាហេតុផលតែមួយគត់ដែលធ្វើឲ្យយើងរកឃើញអ្វីមួយកើតឡើង»។ នេះជាប្រសាសន៍របស់លោក Albert Einstein ទស្សនវិទូអាល្លឺម៉ង់។ តាមទស្សនវិទូរូបនេះមានចម្ងល់មិនចេះចប់មិនចេះហើយ និងសកម្មភាពគឺជាកម្លាំងចលករចំនួនពីរមានប្រសិទ្ធភាពបំផុតសម្រាប់ស្វែងរកទេពកោសល្យ ឬភាពប៉ិនប្រសព្វរបស់អ្នក។ លោកបានបន្តថា បើយើងឈរនៅមួយកន្លែង ហើយផ្អាកចម្ងល់របស់អ្នក អ្នកនឹងមិនអាចហែលផុតពីជីវិតសាមញ្ញដូចមនុស្សទូទៅបានឡើយ។ អ្នកត្រូវបញ្ចេញសកម្មភាពកាន់តែច្រើនឡើងៗ និងរក្សាចម្ងល់ចង់ចេះចង់ដឹងនេះកុំបោះបង់ឲ្យសោះ ហើយអ្នកដឹងថា ជីវិតពិតជាស្មុគស្មាញហួសពីអ្វីដែលយើងបានជួប។

៣) ជ្រើសរើសទេពកោសល្យរបស់អ្នក៖ នៅពេលដែលអ្នកធ្វើសកម្មភាព និងដាក់ចម្ងល់កាន់តែច្រើនឡើង បន្ទាប់មកអ្នកនឹងរកឃើញទេពកោសល្យរបស់អ្នក។ មនុស្សមួយចំនួនពូកែនិយាយ មនុស្សមួយចំនួនទៀតពូកែលក់ផលិតផល ខណៈដែលអ្នកខ្លះទៀតពូកែខាងគិត។ នៅពេលដែលអ្នកប្រៀបធៀបខ្លួនឯងទៅនឹងមនុស្សទាំងនេះ អ្នកនឹងដឹងថា អ្នកពូកែខាងអ្វី។ ចម្លើយនោះ គឺអ្នកមិនពូកែគ្រប់មុខមែនទេ? នេះជាអ្វីដែលអ្នកត្រូវសម្រេចចិត្តថាតើទេពកោសល្យរបស់អ្នកគឺជាអ្វី? ប្រសិនបើអ្នកពូកែនិយាយ អ្នកត្រូវតែនិយាយជាសាធារណៈឲ្យបានច្រើន។ បើអ្នកពូកែគិត ត្រូវគិតឲ្យបានច្រើន។ តែត្រូវចាំថា អ្នកអាចរកឃើញទេពកោសល្យបាន លុះត្រាតែមានការអនុវត្តនេះឯង។

៤) អភិវឌ្ឍជានិរន្ត៖ ចំណុចនេះមានសារសំខាន់សម្រាប់ចំណុចទី២។ អ្នកត្រូវរក្សាចម្ងល់ និងព្យាយាមស្វែងរកចម្លើយទាំងនោះដើម្បីធ្វើឲ្យចំណេះដឹង និងជំនាញរបស់អ្នកកាន់តែប្រសើរឡើងជាលំដាប់។ ប្រសិនបើអ្នករក្សាចម្ងល់សម្រាប់ខ្លួនឯង តែមិនបានព្យាយាមស្វែងរកចម្លើយទេនោះ វានឹងធ្វើឲ្យអ្នកគិត និងខាតពេលវេលាកាន់តែច្រើនឡើងគ្មានប្រយោជន៍អ្វីនោះឡើយដូចបានលើកឡើងនៅក្នុងចំណុចទី១។ សំនួរដ៏សំខាន់គឺសួរថាតើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីស្វែងរកទេពកោសល្យរបស់ខ្ញុំ? តើខ្ញុំត្រូវការអ្វីខ្លះទើបអាចស្វែងរកទេពកោសល្យនេះបាន? នៅពេលដែលអ្នករក្សាសំនួរនេះ និងព្យាយាមរកចម្លើយដ៏សមស្របមួយបាន នោះអ្នកនឹងអាចរកឃើញថា ទេពកោសល្យរបស់អ្នកនៅជ្រុងណាមួយជាមិនខាន។ សូមចាំថា ការអភិវឌ្ឍសមត្ថភាពគឺជារឿងចាំបាច់ដើម្បីរកឲ្យឃើញទេពកោសល្យ ឬភាពប៉ិនប្រសព្វរបស់អ្នក បើមិនដូច្នេះទេ អ្វីៗគឺគ្រាន់តែជារឿងមួយស្រពិចស្រពិលប៉ុណ្ណោះ។

៥) ឈានឲ្យដោះចំណុចល្អឥតខ្ចោះ៖ អ្នកដឹងហើយថា ភាពល្អឥតខ្ចោះគ្មានទេនៅលើលោកយើងនេះ។ ការពិតពាក្យថា ល្អឥតខ្ចោះក្នុងនេះសំដៅលើអ្វីក៏ដោយដែលអ្នកអាចធ្វើបានល្អប្រសើរជាងអ្នកដទៃ ហើយរក្សាចំណុចនេះឲ្យបានជាប្រចាំ។ ការអាន ការលើកទឹកចិត្ត រួមទាំងការចែករំលែកចំណេះដឹងជាដើម គឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ក្នុងការគាំទ្រឲ្យមានភាពប៉ិនប្រសព្វមួយកើតមានឡើង។ លោក Steve Job បានបង្កើតក្រុម ហ៊ុន ឡើងហើយបានលើកទឹកចិត្តបុគ្គលិករបស់លោកឲ្យបង្កើតផលិតផលថ្មីៗជាបន្តបន្ទាប់រហូតមកដល់ពេលនេះ។ បើប្រៀបធៀបផលិតផលមុនៗ យើងឃើញថា ម៉ាកទូរស័ព្ទល្បីៗដូចជា iPhone6 ជាដើម កាន់តែទំនើបជាងគេ នេះក៏ដោយសារលោករក្សាភាពល្អឥតខ្ចោះនេះឯងដែលបន្តរហូតដល់អ្នកដឹកនាំជំនាន់ក្រោយនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនរបស់លោក។ នេះហើយជាភាពល្អឥតខ្ចោះដែលមានមិនចេះចង់មិនចេះហើយនេះឯង៕ (ប្រភព៖ Entrepeneuer) អត្ថបទដោយ៖ ឈួន ល័ក្ខ
កែសម្រួលដោយ៖ មត សុមឿន

និទានអប់រំ

May 30, 2018

រឿងនិទាន៖ កំណាញ់ សេចក្តីកំណាញ់ គឺជាសភាវៈអាក្រក់ផ្លូវចិត្ត ដែលជាប់ជំពាក់ក្នុងវត្ថុ ឬរបស់អ្វីម្យ៉ាង ហើយមិនអាចលះបង់បាន ឬមិនសូម្បីចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ។ កំណាញ់ មានច្រើនសណ្ឋាន ដូចជា កំណាញ់ស្នាមញញឹម កំណាញ់ភាសានិយាយស្តីល្អ កំណាញ់ក្នុងការសន្ទនា និងកំណាញ់ក្នុងការឲ្យវត្ថុជាដើម។ កាលពីព្រេងនាយ មានគ្រួសារមួយមានគ្នា៣នាក់ (ប្តី ប្រពន្ធ និងកូនប្រុស)។ ជារៀងរាល់ព្រឹក តែងតែមានសមណៈមួយអង្គ (អ្នកបួសក្នុងពុទ្ធសាសនា) និមន្តបិណ្ឌបាតនៅផ្លូវមុខផ្ទះ ហើយតែងតែឈប់នៅមុខផ្ទះ។ ប្តី-ប្រពន្ធនេះតែងតែធ្វើមិនដឹងមិនអើពើឡើយ។ នៅព្រឹក១នោះ ស្រី្តជាប្រពន្ធដោយធុញទ្រាន់នឹងព្រះសង្ឃអង្គហ្នឹងពេក ក៏និយាយទៅកាន់លោកថា «ណែ លោកម៉េចមកឈរសុំនៅតែមុខផ្ទះខ្ញុំអ៊ីចឹង យើងគ្មានអីឲ្យទេទៅចេញទៅ!»។ នៅពេលនោះព្រះថេរៈអង្គនោះក៏ញញឹម ហើយឆ្លើយតបវិញថា «មិនអីទេញោម អរគុណណាស់ អាត្មាបានទទួលពីញោមហើយ»។ ស្រ្តីម្នាក់នេះក៏នឹកឆ្ងល់ក្នុងចិត្តលាយឡំនឹងចិត្តខឹងថាលោកអង្គនេះពោលពាក្យដៀមដាម ក៏និយាយទៅវិញថា «ចុម លោកឯងនិយាយថាម៉េចហ្នឹង? ខ្ញុំគ្មានអីឲ្យផងម៉េចក៏លោកថាបានទទួលអ៊ីចឹង?»។ លោកក៏ឆ្លើយតបថា «អាតា្មបានទទួលការសន្ទនា ពាក្យឆ្លើ...

Search This Blog

Mut Somoeun (Mongkol)