ហេតុអ្វីបានជាខ្មែរសម័យបុរាណមានពិធីបញ្ចូលម្លប់កូនស្រី?

ឳពុកម្តាយគ្រប់រូបតែងប្រាថ្នាចង់ឲ្យកូនបានល្អ ឯវិធីសាស្ត្រក្នុងការអប់រំទូន្មានកូនចៅឲ្យក្លាយទៅជាមនុស្សល្អនោះមានច្រើន គឺការអប់រំតាមរយៈការបញ្ជូនកូនទៅសិក្សានៅសាលា ការអប់រំតាមរយៈមជ្ឈដ្ឋានសង្គម និងការអប់រំនៅក្នុងសង្គមគ្រួសារជាដើម។ ចំណែកពិធីចូលម្លប់ក៏ជាពិធីមួយដែលចាស់បុរាណបង្កើតឡើងក្នុងគោលបំណងដើម្បីអប់រំដល់កូនស្រីផងដែរ។ ដូច្នេះតើទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីខ្មែរដែលមានវិធីសាស្ត្រអប់រំកូនស្រីតាមបែបបញ្ចូលម្លប់នេះមានរបៀប និងអត្ថន័យដូចម្តេច?

នៅក្នុងសៀវភៅព្រលឹងមាតាធិបតេយ្យក្នុងសង្គមខ្មែររបស់លោក ងួន ញ៉ិល បានរៀបរាប់ពីប្រវត្តិដែលទាក់ទងទៅនឹងពិធីចូលម្លប់នេះថា ពិធីនេះមានជាយូរលង់ណាស់មកហើយក្នុងសង្គមខ្មែរ តែពុំមានឯកសារណាមួយបញ្ជាក់ច្បាស់ថាតើសង្គមខ្មែរយើងបានអនុវត្តការចូលម្លប់នេះពីពេលណាមកទេ។ លុះមកដល់សម័យលង្វែកសតវត្សទី១៦ ទើបយើងឃើញមានភស្តុតាងខ្លះៗបញ្ជាក់ពីការចូលម្លប់នេះ តាមរយៈតួអង្គនាងទាវក្នុងរឿងទុំទាវ របស់កវី សន្ធរ ម៉ុក។ ការអនុវត្តទំនៀមទម្លាប់នេះ បានទទួលការនិយមពីសង្គមខ្មែរបុរាណរហូតដល់រជ្ជកាលព្រះបាទសម្តេចព្រះ ស៊ីសុវត្ថិមុនីវង្ស (ប្រហែលរវាងគ.ស១៩៣០ដល់១៩៤០) ទើបបានសាបរលាបជាបណ្តើរៗទៅតាមការរីកចម្រើនវិទ្យាសាស្ត្រ និងល័ក្ខខ័ណ្ឌចាំបាច់ផ្សេងៗនៃសង្គម។ សព្វថ្ងៃយើងដឹងពីពិធីចូលម្លប់នេះ តាមរយៈព្រឹទ្ធាចារ្យដែលបានចេះចាំ ហើយការចេះចាំរបស់គាត់ទៀតសោតក៏មានការប្លែកគ្នាខ្លះៗចំពោះលំនាំពិធីនៃការអនុវត្តនៅក្នុងតំបន់នីមួយៗផងដែរ។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី ពិធីនេះមានគោលបំណងតែមួយគត់ គឺបំពេញលក្ខណ៍ឲ្យកូនស្រី (បំពេញលក្ខណៈខាងរូបសម្បត្តិ និងចរិយាសម្បតិ្ត)។

របៀបនៃការបញ្ចូលម្លប់៖ ពេលដែលកូនស្រីឈានចូលវ័យក្រមុំ គឺនៅពេលដែលកូនស្រីនោះចាប់ផ្តើមមានរដូវជាលើកដំបូងឪពុកម្តាយត្រូវរៀបចំពិធីបញ្ចូលម្លប់ឲ្យកូនស្រីខ្លួន យ៉ាងហោចណាស់ក៏ត្រូវធ្វើឲ្យកូនស្រីច្បងនៃគ្រួសារដែរ។ ឳពុកម្តាយនៅក្នុងគ្រួសារនីមួយៗ ទោះនៅក្នុងសភាពក្រលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ត្រូវខិតខំបំពេញភារកិច្ចនេះឲ្យបានទៅតាមលទ្ធភាព និងសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន។ ការចូលម្លប់នេះ គេមិនចាំបាច់រកអាចារ្យដេញពេលវេលារកថ្ងៃខែល្អអាក្រក់នោះទេ ឳពុកម្តាយគ្រាន់តែជម្រាបញាតិសន្តានជិតស្និទ្ធថា ខ្លួនរៀបចំបញ្ចូលម្លប់កូនស្រីខ្លួននៅថ្ងៃនេះថ្ងៃនោះប៉ុណ្ណោះ។

ការចូលម្លប់នេះ មានរយៈពេលយូរ ឬឆាប់អាស្រ័យទៅតាមលទ្ធភាពនៃគ្រួសារនោះ ជាទូទៅគេកំណត់ពី៣ទៅ៦ខែ ហើយជួនកាលគ្រួសារខ្លះអូសបន្លាយរយៈពេលចូលម្លប់ឲ្យយូរជាងនេះក៏មាន ដើម្បីបង្ហាញលក្ខណៈពិសេសដល់ញាតិអ្នកស្រុក។ នៅក្នុងពិធីចូលម្លប់នេះ គេរៀបចំតង្វាយ អុជទៀនធូប សែនព្រេនគោរពវិញ្ញាណក្ខន្ធជីដូនជីតា និងញាតិកាទាំងប្រាំពីរសន្តានឲ្យបានដឹង ហើយបន្ទាប់មកគេយកតង្វាយបន្តិចបន្តួចទៅសែននៅក្រោមផ្ទះ មានច្រួចស្រាលើតង្វាយនោះ រួចនាំគ្នាបន់ស្រន់ភូមិទេវតា ខ្មោច ព្រាយ បិសាចនានាសូមកុំឲ្យប្រកាន់ ហើយសូមជួយប្រសិទ្ធពរជ័យ សិរីមង្គលដល់កូនស្រីរបស់ខ្លួននោះ។
ត្រណមនៃការចូលម្លប់៖ នារីចូលម្លប់ទាមទារឲ្យមានអំណត់ តស៊ូព្យាយាមអត់ធ្មត់ គោរពឲ្យបាននូវលក្ខខណ្ឌចាំបាច់មួយចំនួនគឺ៖ ១. តមដាច់ខាតមិនឲ្យចរចាលេងសើចជាមួយប្រុសកម្លោះ ហើយត្រូវយកក្រមាផាហ៊ុមបិទមុខមិនឲ្យប្រុសកម្លោះមើលឃើញ ព្រោះនាំឲ្យសៅហ្មងដល់នាង។ ២. ត្រូវតែនៅសម្ងំនៅក្នុងបន្ទប់ជាមួយក្បួនច្បាប់ និងមេរៀនទាំងឡាយរបស់នាង ត្រូវសំភីហាត់ទន្ទេញឲ្យចាំស្ទាត់នូវមេរៀនល្អៗ ដែលចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យប្រៀនប្រដៅសម្រាប់ជាជំហានអនុវត្តក្នុងដំណើរជីវិតរបស់នាងពេលអនាគត។ ៣. កូនស្រីដែលចូលម្លប់ ត្រូវរក្សាសីល៥ ឬសីល៨ ឬក៏សីល១០ និងកាន់ចិត្តអំណត់ខន្តីដូចជាដូនជី។ ក្រៅពីនេះ នាងត្រូវថែទាំសាច់ឈាមដោយផឹកទឹកថ្នាំ ខាត់រោម ឬលាបម្សៅរមៀត ដើម្បីឲ្យមានសម្បុរស្រស់ថ្លាគួរជាទីគយគន់។
អត្ថន័យដ៏សំខាន់បំផុតនៃពីធីចូលម្លប់៖ អប់រំឲ្យកូនស្រីចេះអត់ធ្មត់ តស៊ូ ព្យាយាមក្នុងកិច្ចការលំបាកសព្វយ៉ាងទាំងផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត និងឲ្យខំសិក្សារៀនសូត្រជំនាញវិជ្ជាជីវៈផ្សេងៗ ដូចជា វិជ្ជាកាត់ដេរប៉ាក់ វិជ្ជាតុបតែង លម្អគេហដ្ឋាន វិជ្ជាថែទាំសុខភាព-លម្អកាយ ថែទាំបុត្រ និងស្វាមី និងជាពិសេសគឺវិជ្ជាខាងចង្ក្រានជើងឆ្នាំង (ធ្វើម្ហូបអាហារ)។ លើសពីនេះទៀត គឺអប់រំកូនស្រីឲ្យចេះរក្សាទំនាក់ទំនងល្អជាមួយក្រុមគ្រួសារ សាច់ញាតិ បងប្អូន និងមនុស្សផងគ្នាក្នុងសង្គម៕
អត្ថបទដោយ៖ ឈួន ល័ក្ខ
កែសម្រួលដោយ៖ មត សុមឿន

Search This Blog

Mut Somoeun (Mongkol)